21 Rozdział

Caroline:


    Przez całą drogę nie odzywaliśmy się. Klaus uśmiechał się i patrzył na drogę, a ja podziwiałam widoki za oknem. Jechaliśmy przez las, który jak na razie nie miał końca. Dało się usłyszeć prześliczne śpiewy najróżniejszych ptaków, a za drzewami pojawiały się od czasu do czasu sarny. Byłam szczęśliwa!
    Teraz wszystko zdaje się być lepsze. Wiem już teraz, co tak naprawdę czuję do Klausa. Jest to prawdziwa miłość i nie mam już tych wcześniejszych obaw, że to co on do mnie czuje jest tylko na chwilę. Wiedziałam, że to prawdziwe uczucie.
    Jedyne czego się mogłam obawiać, to to co stało się wczoraj na dyskotece szkolnej. Nie rozumiałam tego. Mam uważać na cienie? Przecież to absurdalne, niedorzeczne. To wszystko było jakieś dziwne. Musiałam się dowiedzieć czegoś o tym, a jedynym moim źródłem była moja przyjaciółka - Bonnie. Tak dawno jej nie widziałam! Nie miałam bladego pojęcia, co u niej słychać. Ten czas leci tak szybko. Niedługo mogę stracić ją, Elenę, Matt'a. Oni są ludźmi, a ja wampirem i nic już tego nie zmieni.
   - Caroline, kochanie co się stało?
    Dopiero teraz zdałam sobie sprawę, że z oczu lecą mi łzy. Moje szczęście nie trwało długo. Dopóki nie przypomniałam sobie o moich przyjaciołach byłam tak radosna. Cieszyłam się, że on jest obok mnie i się o mnie troszczy. Był moją nagrodą na którą z pewnością nie zasłużyłam.
    Obróciłam się do niego i spojrzałam mu w oczy. Otarłam łzy wierzchem dłoni i spuściłam głowę. Byłam naprawdę smutna.
   - Nic, po prostu pomyślałam o tym, że za pięćdziesiąt lat moi przyjaciele mogę już nie żyć, a gdyby nawet jeszcze byli na tym świecie, to nie mogłabym być wtedy przy nich. Kto wie możliwe że niedługo zginę. Ten czas tak szybko leci. Powinnam spędzić go z nimi póki jeszcze mogę, ale jak na razie to moja więź z nim zanikła.
    Poczułam na podbródku jego palce; wskazujący i kciuk. Uniósł mą twarz do góry i popatrzył mi w oczy, a ja w jego.
   - Jeżeli chcesz mogę odwieźć cię do nich. Wierzę w to, że będę mógł spędzić z tobą wieczność. Nie pragnę trzymać cię pod kluczem. Mów czego chcesz, a zrobię to. Jeżeli tego nie chcesz, to nie musisz być przy mnie cały czas.
    Dopiero teraz spostrzegłam, że stoimy na poboczu. Słowa Klausa dudniły mi w głowie. Chciałam być teraz przy nim i nikim innym. Chcę się nim nacieszyć, bo teraz wiem co on do mnie czuję. Gdy go teraz przy mnie nie będzie, to będę czuć się samotna, nawet gdy obok mnie będzie mnóstwo moich przyjaciół.
   - Zostań ze mną, proszę - pocałowałam go lekko w usta. - Spędźmy ten dzień razem. Jutro zobaczę się z nimi, lecz dziś chcę być przy tobie.
    Na twarzy mojego ukochanego pojawił się śliczny uśmiech, który tak kochałam. Odwzajemniłam go, chodź w moim wykonaniu z pewnością był o wiele gorszy.
    Klaus ponownie odpalił stacyjkę i pojechaliśmy do... no właśnie, gdzie? Nie miałam pojęcia, gdzie on mnie wiezie. Zresztą nie obchodziło mnie to; liczył się on i cały ten czas spędzony właśnie z tą osobą, którą tak bardzo kocham.
    Chwyciłam go za dłoń. Klaus zacisnął uścisk i uśmiechnął się jeszcze szerzej. Jego radość odbijała się na mnie. Gdy on był szczęśliwy to i ja, gdy się smucił byłam smutna wraz z nim. Jego uczucia były również moimi. Kochałam go i chciałam mu to okazać, a to był chyba najlepszy sposób. Pokazywałam mu, że jestem częścią niego.
    Jechaliśmy jeszcze około dwudziestu minut. Popatrzyłam przez szybę auta i ujrzałam drewniany domek. Otaczał go ogromny las. Nie wiedziałam gdzie się znajdujemy i do kogo on należy.
    Za nim zdążyłam się obejrzeć, Klaus otwierał mi drzwi. Podał mi dłoń, którą chwyciła i wysiadłam ze samochodu. Rozejrzałam się jeszcze. Było to przepiękne miejsce. Ciche, spokojne i z dala od ludzi. Od małego uwielbiałam takie domki w środku lasu.
    Obróciłam się na pięcie do mojego ukochanego, który jak na razie skupił swoją całą uwagę na mnie, i chwyciłam go za obie dłonie. Uśmiechnęłam się i spojrzałam mu w oczy.
   - Podoba ci się? - Zapytał.
   - Tak i to nawet bardzo. Mogę wiedzieć do kogo on należy i co tu robimy?
   - Kupiłem go już kilka lat temu, ale nie miałem okazji go wyremontować. - Obrócił mnie tak, bym patrzyła na domek. Przytulił mnie od tyłu i trzymał za ręce. - Pomyślałem, że to świetna okazja. Możemy spędzić tu tyle czasu ile tylko będziesz chciała. - Zaśmiałam się.
   - Niestety nie zostaniemy tu zbyt długo. - Obróciłam się do niego. - Nie mam żadnych ubrań i ty na pewno też nie.
    Klaus objął mnie w pasie.
   - Możemy po nie pojechać.
    Przybliżył mnie do siebie i zaczął muskać moją szyję. Położyłam swoje ręce na jego szyi i czekałam na dalszy ciąg wydarzeń.
    Poczułam jak odrywam się od ziemi, a Klaus tuli mnie do siebie. Trzymając mnie na rękach i całując mnie w usta, poszedł w stronę domku. Cały czas miałam zamknięte oczy. Cieszyłam się tą chwilę. Z nim czułam się jak księżniczka w swojej własnej bajce.
    Klaus położył mnie na łóżku, przynajmniej tak mi się zdawało, ponieważ leżałam teraz na czymś bardzo miękkim, i dopiero teraz otworzyłam oczy i spojrzałam na mojego księcia. Patrzyliśmy na siebie tak przez chwilę, aż znowu zanurzyłam swoje usta w jego. Pocałunek był długi i namiętny - przepełniony miłością, jaką do siebie żywiliśmy.

                                                                 *

    Zapukałam do drzwi od domu Eleny. Wcześniej zdążyłam się przebrać w brązowe rurki i białą bokserkę, ponieważ ciuch w których znalazłam się w domku w lesie zostały rozszarpane. Na same to wspomnienie zaśmiałam się sama do siebie.
    W głowie ułożyłam sobie wcześniej, co powiem mojej przyjaciółce, lecz teraz to wszystko wyparowało. Niestety będę musiała improwizować, a w tym byłam kiepska, szczególnie wtedy gdy byłam bardzo zdenerwowana, ponieważ nie wiedziałam co mam powiedzieć.
    Moje pukanie powtórzyło się jeszcze dwa razy, aż Elena w końcu łaskawie otworzyła mi drzwi wejściowe.
   - Caroline, a co ty tu...
   - Musimy porozmawiać. - Elena popatrzyła na mnie pytająco. - To ważne. - Przyjaciółka gestem dłoni zaprosiła mnie do środka.
    Weszłam do salonu, a za mną Elena. Zdziwiłam się na widok wszystkich zebranych. Bonie, Stefan, Damon... nie zostałam zaproszona, a po ich minach wiedziałam o co im chodzi. Dziś miał się odbyć ten bal u pierwotnych, a ja miałam zająć się Klausem, lecz nie miałam zaproszenia na to zebranie. Pff...
   - Zebranie beze mnie? - popatrzyłam na wszystkich.
   - A skąd wiesz Barbie o co chodzi? - Damon popatrzył na mnie i oparł się o fotel.
   - Czytam ci w myślach, zresztą dziś ten bal, więc nie trudno się dowiedzieć.
    Usiadłam na fotelu obok Bonnie, zaś Elena obok Stefana. Rozejrzałam się po wszystkich. Omówiliśmy co i jak i po dziesięciu minutach całe zebranie zakończyło się.
    Właśnie wychodziłam, gdy Elena zatrzymała mnie. Popatrzyłam na nią pytająco.
   - Miałaś mi powiedzieć coś ważnego. - No tak, całkowicie wyszło mi to z głowy!
   - Innym razem, dobrze? Dziś jest ten cały bal, więc przygotujmy się do niego. Porozmawiamy o tym kiedy indziej.
   - Jasne.
    Wyszłam z mieszkania Eleny i pokierowałam się w stronę mojego samochodu. Po drodze wyciągłam kluczyki do auta.