26 Rozdział

Caroline:


    Krzyczałam. Cały czas z moich ust wydobywały się słowa wołające o pomoc, jednak nikt nie nadchodził. Towarzystwa dotrzymywały mi małe pajączki i muszki które raz po raz przelatywały przed lub obok mojej twarzy, albo chodziły po ziemi. Jeszcze raz postanowiłam podjąć próbę ucieczki. Pociągnęłam mocno za łańcuchy, ale tylko przystworzyło mi to kolejnego bólu na nadgarstkach.
   - Ygh... - Westchnęłam.
    Uderzyłam głową o ścianę, w próbie oparcia o nią głowy i zamknęłam oczy. Miałam ochotę na długi sen. Bowiem jestem już tu około dwóch dni - tak mi się przynajmniej wydaje - lecz ciągle moje powieki były szeroko otwarte, ponieważ ta zjawa mogła się tu pokazać w każdej chwili i wbić mi kołek prosto w serce.
    Teraz już wiedziałam, jak czuje się ptak w klatce, gdy wszędzie kręci się duży, głodny kot. Strach i lęk mogły się przerodzić w moim przypadku w panikę, która może doprowadzić mnie do myśli samobójczych; miałam bardzo słabą psychikę. Siedzę tu skulona jak mała, bezbronna myszka i oczekuje najgorszego. No i właśnie teraz żałuję tego, ze nazwałam ją suką. Zachowałam się, jak ostatnia idiotka! Jednak miłość może doprowadzić człowieka do obłędu. Kocham Klausa i nie mam zamiaru i nie dałabym rady go opuścić, zostawić. To wszystko powiedziałam pod wpływem emocji i strachu, który jest we mnie cały czas i nie chce odejść.
 
    Siedziałam na krześle, a w dłoniach trzymałam jakieś małe pudełeczko. W koło mnie były rozrzucone zabawki: lalki, małe samochodziki, miśki. Na mojej twarzy rysowała się obojętność. Nie ruszałam się z miejsca. Patrzyłam się prosto. Nieraz widziałam w drzwiach kobiety w bieliźnie, które śmiały się i popijały szampana. Jednak ja się nadal nie poruszałam.
    Nagle poczułam, jak ktoś tyka mnie w lewą nogę. Obróciłam powoli głowę i ujrzałam małego chłopca. Miał blond, kręcone, krótkie włosy i zadarty nosek. Spojrzał na mnie czarnymi oczami i przemówił. Jego głos miał wyraźny brytyjski akcent.
   - Mamusiu, dlaczego tatuś siedzi z tymi nagimi paniami? - Otworzyłam usta w odpowiedzi, lecz przeszkodziła mi postać, która weszła do pokoju.
    Był to nie kto inny, jak nie Klaus. Miałam ochotę podbiec do niego i uściskać go, lecz przeszkodziły mi jego usta, które wpiły się w moje z wielkim bólem. Odepchnął małego chłopca, który wylądował na ścianie. Chciałam do niego podpiec, lecz zatrzymały mnie silne dłonie pierwotnego. 
   - Nie przejmuj się nim, to tylko głupi bachor! - Prychnął. - To niemożliwe, że to mój syn. Wstydzę się go! - Splunął na ziemie. 
    Przyciągnął mnie do siebie i ponownie gwałtownie pocałował. Chciałam mu się wyrwać, lecz był zbyt silny. Odpychałam go, ale wszystkie moje starania były na marne. Spojrzałam na chłopczyka, który leżał na ziemi i krwawił. Pragnęłam podbiec do niego, lecz demon który przemawiał w tej chwili przez Klausa nie powalał mi. Na policzkach poczułam słony płyn, który leciał strumieniami.
   - Co się stało? - Drwił ze mnie, a w jego głosie słychać było śmiech. - Wiem, że mnie pragniesz. Nie opieraj. Jesteśmy małżeństwem, na zawsze...
    Nagle przybiegły jakieś dwie kobiety - blondynka i brunetka. Obie miały ugryzienia na szyjach. Położyły dłonie na jego ramionach i zaciągnęły do wyjścia. Klaus posłał mi tylko cwaniaczki uśmiech, a ja znowu usiadłam na krześle. Czułam, jakby ktoś wbił sztylet prosto w moje serce, które zaczęło krwawić. Dalej patrzyłam na otwarte drzwi, tak jakbym czegoś oczekiwała. Nie dałam  nawet rady podbiec do tego chłopca. Nazwał mnie ,,mamą". To było takie miłe uczucie, dopóki nie przyszedł on i nie zabił go...


    Moje oczy się otworzyły i nadal byłam w tym samym pomieszczeniu, do którego mnie przypięto poprzez łańcuchy. Na moich policzkach były zaschnięte łzy. Płakałam, płakałam pomimo, że był to tylko sen, ale był on okropny i przyprowadził mi tyle bólu.
   - Tak będzie - wyszeptała mi ta sama zjawa, która mnie tu uwięziła. - Będziesz jego marionetką. Kiedy ty będziesz zajmować się dziećmi - których on będzie żałował - Klaus będzie zabawiał się ze śmiertelniczkami tak długo, aż ich nie zabije. Potem ty zastąpisz mu je i alkohol który także się skończył, ale zaraz znajdzie nowy i chętne dziewczyny a ty ponownie zostaniesz sama i tak będzie codziennie...
   - Wampiry nie mogą mieć dzieci... - Wyszeptałam przez łzy. Głos mi się trząsł.
   - Nigdy nie mów nie. Wszystko może się zdarzyć. - Jej okropny śmiech rozniósł się po pokoju. Wiedziałam, że muszę stawić opór. Nie mogłam jej wierzyć.
   - Klaus nie jest taki, nie znasz go - przekręciłam głowę tak, abym jej nie widziała.
   - Znam go... - Z jej gardła wydobyło się syczenie. - Był moją miłością. Przemienił mnie. Kochałam go, lecz najwyraźniej bez wzajemności, chodź myślałam, że on kocha mnie również. Byłam głupia. Byłam jego marionetką, którą potem zabił, by się od niego odczepiła. Z tobą też tak będzie...
    Znikła. Dopiero po chwili dotarły do mnie jej słowa. Dlaczego Klaus mi o niej nie powiedział? Dlaczego to ukrywał? A jeżeli to prawda, czy to znaczy, że ja też jestem tylko marionetką? Komu mogę teraz wierzyć? Nikomu... Zostałam sama... Znałam już mój wybór i postanowiłam go spełnić. Wystarczyło tylko poczekać na tą zjawę. Bałam się jej, ale podjęłam już decyzję i nie ma odwrotu. To koniec wszystkiego. Chcę zacząć wszystko od początku, a Mistic Falls to nie jest miejsce dla mnie.
    Teraz mogę liczyć tylko na siebie i na nikogo innego. Każdy jest fałszywy, każdy mnie oszukuje. Zawsze byłam na drugim planie i to była szczera prawda. Nigdy nie miałam prawdziwych przyjaciółek, tylko bardzo dobre koleżanki, które martwiły się o siebie nawzajem, a mnie odstawiły na drugi bok. Zawsze byłam traktowana z góry, zawsze... Nie, nie pozwolę już tak sobą pomiatać. Mam dość wylewanych łez przez to, jak moje życie jest okropne. Nie zauważyłam tego wcześniej, ale teraz wiem, jaka jest prawda i zamierzam to zmienić.
    Podjęłam decyzję, której nie zmienię. Chcę zostawić przeszłość za sobą i rozpocząć nowe, lepsze życie. Nie zamierzam już wplątywać się w jakieś głupie plany. Właśnie w tym okropnym miejscu zdałam sobie sprawę z prawdy. Gdy tylko stąd odejdę, wyjeżdżam na zawsze. Mistic Falls to przeszłość...

__________________________________________________________________

    I jak? Mam nadzieję, że się podobało. Przepraszam was bardzo za poprzedni rozdział! Nie wiem, co we mnie wstąpiło! Jak w ogóle mogłam to dodać! Szczerze was przepraszam! Liczę teraz na wasze komentarze, bo dodają mi siły. Więc komentujcie!

Jak myślicie, co wydarzy się dalej? Piszcie.